Puszcza Biała
Puszcza biała to kompleks leśny usytuowany w województwie mazowieckim, w rejonie ostrołęcko-siedleckim. Cały obszar mieści się pomiędzy dwoma rzekami – Narwią i Bugiem. Ich dopływy z kolei(Brok, Struga, Truchełka, Turka i Wymarkacz) są rzekami przepływającymi przez puszczę. Teren porastają lasy iglaste - sosnowe, dębowo-grabowe, jesionowo-olszowe i olszowe. Prócz lasów około 10% ostoi zajmują siedliska łąkowe i zaroślowe. Środowisko Puszczy Białej należy do słabo zmienionych, a przy tym charakteryzuje się bogatą florą i fauną. Lasy należą do dość słabo przekształconych co świadczy o dużych walorach przyrodniczych regionu. Możemy tu spotkać co najmniej 29 gatunków ptaków z Załącznika I Dyrektywy Ptasiej oraz 13 gatunków z Polskiej Czerwonej Księgi. Obszar ten zasiedla w okresie lęgowym bocian czarny, kraska oraz lelek.Teren wymaga specjalnej troski ze względu na utrzymanie aktualnego stanu ważnych dla Europy gatunków ptaków. Istnieje wiele nieścisłości jeśli chodzi o zasiedlenie ostoi dlatego region ten wymaga ponownego zbadania i waloryzacji. Aby chronić tutejszą przyrodę stworzono kilka rezerwatów (Bartnia, Popławy, Wielgolas) i Nadbużański Park Krajobrazowy.
Z nazwą Puszcza Biała wiąże się kilka legend. Jedna z nich mówi o wyjątkowo białych pisakach, które zajmowały ogromne obszary w tamtych okolicach. Słyszy się nawet, że od tychże piasków miała powstać nazwa tutejszej miejscowości - Białebłoto. Inna geneza powstania nazwy pochodzi od rośliny o białych, wełniastych nasionach, która porastała tamtejsze bagna i podmokłe łąki. Mieszkańcy puszczy nazywali ją po prostu biel, ze względu na kolor owocostanów. Puszcza Biała nazywana jest też często Biskupią, ponieważ obszar lasów należał niegdyś do biskupów płockich i zaliczany był do najstarszych i największych swego czasu biskupstw w Polsce. W tamtych czasach zaczęto tam sprowadzać Kurpiowskich osadników, którzy nazywani są dziś Kurpiami Białymi. Ze względu na niską przydatność gleby do celów rolniczych (błotniste piaski), a także otoczenie lasów Kurpie zajmowali się rybołówstwem, bartnictwem i myślistwem.Naturalna bariera w postaci lasów i bagien stworzyła idealne warunki do zachowania odrębności kulturowej tej grupy etnicznej, co dziś możemy zobaczyć w wielu Kurpiowskich miejscowościach (stroje, architektura, gwara). Spuścizną po dawnych właścicielach ziemskich – biskupach – są zabytkowe miejsca, jak letnia rezydencja biskupów płockich z początku XVII wieku i XVI-wieczny kościół.
