Dolina Biebrzy

Większość terenu obejmującego Dolinę i Bagna Biebrzy znajdują się w obszarze Biebrzańskiego Parku Narodowego. Został on utworzony w 1993 roku i jest największym parkiem narodowym w Polsce i jednym z większych w Europie. Największymi walorami tego terenu są rozległe torfowiska, będące największymi w Polsce terenami bagiennymi poprzecinane leniwie płynącą rzeką Biebrza. Dolina i Bagna Biebrzy położone są w północno-wschodniej części Polski, w województwie podlaskim. Dolina rzeki Biebrzy to obniżenie terenu o długości ponad 100km, na którym znajdują się torfowiska niskie i leśne torfowiska wysokie. Umownie bagna podzielone są na 4 obszary. Pierwszy znany, jako Grądy Woniecko, czyli zmeliorowane bagna "Wizna i Biel", znajdują się poza terenem parku. Pozostałe to basen południowy (dolny), basen środkowy i północny(górny). Najbardziej naturalny teren znajduje się w basenie dolnym, gdzie rzeka meandruje wśród torfowisk.

Niewielka ingerencja człowieka pozwoliła na zachowanie się tutaj unikatowych gatunków flory i fauny, często spotykanych tylko na tym terenie. Ponieważ teren jest bagienny dominują drzewostany lasu mieszanego bagiennego. Szata roślinna odznacza się ogromną różnorodnością, wysokim stopniem naturalności i obecnością wielu rzadkich gatunków, takich jak: brzoza niska i wierzba lapońska, widłak wroniec, pomocnik baldaszkowy, wielosił błękitny, rosiczka okrągłolistna, rosiczka długolistna, gnidosz królewski, goryczka wąskolistna, niebielistka trwała czy kosaciec syberyjski. Na terenach tych można spotkać również około 20 gatunków storczyków z obuwikiem pospolitym na czele oraz rzadkie w Polsce rośliny naczyniowe np. fiołek mokradłowy czy skalnicę torfowiskową. Wśród mchów znaleźć można gatunki reliktowe: mokradłosz, skorpionowiec brunatny, tujowiec. Spośród występujących tutaj roślin 90 gatunków podlega ochronie całkowitej a 17 ochronie częściowej, zaś 45 gatunków znalazło się na "Czerwonej liście roślin naczyniowych zagrożonych w Polsce".

Dolina Biebrzy zaliczana jest również do najważniejszych w Polsce jak i w Europie Środkowej miejsc żerowania i gniazdowania ptaków wodno-błotnych. Są to doskonałe tereny dla ptaków wypoczywających tutaj podczas ich wędrówek. Występują tu ponad 270 gatunków, z czego ponad 180 bytuje tu mniej lub bardziej regularnie. Najczęściej spotykane są: bojownik batalion, bekasy, kulik wielki, żuraw, mewa mała, rybitwy (min: białoskrzydła, białowąsa), puchacz, orlik krzykliwy oraz wodniczka, (dla której torfowiska są jedyną ostoją). Można tutaj jeszcze spotkać cietrzewia i sowę błotną. Wśród ssaków należy wymienić: łosia, jelenia szlachetnego, sarnę, dzika, zająca szaraka, bobra europejskiego, wydrę europejską czy gronostaja. Spośród 17 drobnych ssaków spotkać można, ryjówkę malutką, nornika północnego. Rzekę Biebrzę zamieszkuje 36 gatunków ryb w tym szczupak, sum, węgorz, kleń oraz brzana.

Biebrzański Park Narodowy w 1995 roku został wpisany na listę Konwencji Ramsar o obszarach wodno-błotnych, jako ważne środowisko życia i żerowania ptactwa wodnego. Równocześnie wg klasyfikacji BirdLife International rozległe tereny rozlewiska Biebrzy uznane zostały za ostoje ptaków o randze europejskiej. W roku 2004 Dolina Biebrzy została włączona do sieci Natura 2000. W ramach tego wyznaczono na tym terenie Obszar Specjalnej Ochrony Ptaków  i Specjalny Obszar Ochrony Siedlisk.

Para żurawi na Biebrzy