Wilk

Wilki Canis lupus należą do rodziny psowatych. Swoim wyglądem bardzo przypominają owczarka niemieckiego. Samiec jest niewiele większy od samicy. Wilki posiadają ubarwienie od czarnego poprzez szare do białego. Dorosłe męskie osobniki osiągają masę ciała 40-60kg i długość ciała około 100- 130cm, nie licząc ogona. Wiki zamieszkują głównie lasy, równiny, tereny bagienne oraz górskie. Jest to typowy gatunek terytorialny i stadny (wataha) do ok. 20 osobników. Zajmuje duże przestrzenie, nawet do 300km². Zazwyczaj jednak jest ich około 12. W Polsce stada liczą sobie po 4-6 osobników. Przewodnikami watahy jest para dominująca. Samce w poszukiwaniu odpowiedniej samicy potrafią przebyć nawet 600km w ciągu 2 tygodni. Zazwyczaj rozmnaża się para dominująca. Ruja u wilków występuje na przełomie luty - marzec i po 60 - 65 dniach na świat przychodzą młode. W miocie może być 4-7 wilcząt. Pierwsze kilka tygodni młode wilki są karmione mlekiem samicy, a po kilku tygodniach żywieniem zajmuje się całe stado, karmiąc młode przeżutym i nadtrawionym pokarmem. Młode wyruszają z rodzicami na pierwsze polowanie po zmianie uzębienia. Wiki żywią się głównie średniej wielkości ssakami kopytnymi np.: jeleniami, sarnami, dzikami, ale także drobniejszymi ssakami a nawet padliną. Gdy stado poluje razem ofiarami mogą stać się większe osobniki. Zawsze jednak ofiarami stają się osobniki chore, słabe takie, które nie są w stanie uciec ani się obronić. W okresie braku pożywienia wilki mogą atakować zwierzęta hodowlane. Wilki poruszają się z prędkością do 60km/h (w szczególnych sytuacjach) zazwyczaj jednak ich prędkość waha się w granicach około 8km/h. Potrafią przebyć 40-70km dziennie, ale zazwyczaj jest to około 20km. Wilki, podobnie jak psy znaczą swoje terytorium moczem i kałem. Znakowaniem terenu zajmuje się głównie przywódca stada, czasami pomaga mu samica. Gruczoły zapachowe są rozmieszczone na całym ciele od nasady ogona aż po głowę (w okolicy oczu). Przywódca ociera się o pozostałych członków stada, dzięki temu wytwarza charakterystyczny zapach, po którym osobniki danej watahy będą się rozpoznawać. Znakowane moczem i kałem są nie tylko miejsca ukrycia pożywienia czy zajmowanego terytorium, ale służą także wilkom do nawigacji i ostrzegania przed osobnikami z innego stada. Dzięki doskonale rozwiniętemu zmysłowi węchu wilki mogą odebrać sygnały zapachowe z dużej odległości.

Ślady wilków