Śnieżyca wiosenna

Śnieżyca wiosenna Leucojum vernum należy do rodziny amarylkowatych, nazwa leucojum pochodzi od greckich słów to leucon ich – biały fiołek. Jest to wieloletnia, cebulowa roślina. Pierwsze liście i kwiaty mogą pojawiać się już na początku marca, gdy jeszcze leży pokrywa śnieżna - podobnie jak w przypadku przebiśniegów. Z cebuli wyrastają 3-4 liście oraz dwie łodygi na szczycie, z których zakwita biały, dzwonkowaty, pachnący kwiat z zieloną plamką pod szczytem. Kulminacja kwitnienia przypada na koniec marca i początek kwietnia. Po okresie kwitnienia wytwarza się owoc z drobnymi nasionkami. Śnieżyca może się rozmnażać zarówno dzięki wytworzonym nasionom, a także wegetatywnie, poprzez wytwarzanie cebulek potomnych z cebuli macierzystej. Nasiona, dzięki pomocy mrówek, które je roznoszą, mogą się rozsiewać na znaczne odległości. Śnieżyca wiosenna w stanie dzikim rośnie w środkowej i południowej Europie (brak jej w rejonie śródziemnomorskim). W Polsce można ją spotkać w Sudetach, Karpatach i Bieszczadach, gdzie występują liczne jej stanowiska. Poza terenami górskimi występuje bardzo rzadko, jedynie na Nizinie Śląskiej i w Wielkopolsce. W okolicy Poznania utworzono rezerwat, gdzie śnieżycę można oglądać w jej naturalnym środowisku. Bardzo chętnie jest ona uprawiana w przydomowych ogródkach. Jest to roślina odporna na mróz. Może być sadzona grupami pod drzewem, w półcieniu, w glebie żyznej i wilgotnej lub uprawiana na skalniakach. Śnieżyca preferuje kwaśne i wilgotne podłoże, mokre gleby brunatne oraz mady o odczynie kwaśnym do zasadowego. Rośnie również w lasach łęgowych. Na starszych stanowiskach rośnie w dużych populacjach liczących od kilkuset do kilku tysięcy sztuk. Podczas zakwitu tworzą zielono – białe kobierce.